I. Przychodząc z wizytą

Każdy człowiek ulegał różnorodnym pokusom, posiadał jakieś wady, żył według własnej filozofii. Często nie zważając na konsekwencje, dokonywał czynów godnych potępienia. Zwykle motywy tych działań związane były z własnymi egoistycznymi pobudkami. Każdego złego bohatera cechowało poczucie wyższości i to właśnie dzięki niemu swoje zbrodnie popełniał bezkarnie.

Od pewnego czasu nie potrafiłem samodzielnie ocenić, czy byłem bohaterem dobrym czy złym. Ostatnie kilka lat spędziłem w wiosce, szukając jakiejś idei i autorytetu, lecz wszelkie próby okazały się bezcelowe. Czułem, że ta mroczna część mnie stopniowo przejmuje władzę nad ciałem i umysłem, a ja, mimo nieustannej wewnętrznej walki, nie mogłem temu zaradzić.

Na początku udawałem, że los Konohy oraz jej mieszkańców nie jest mi obojętny, ale to nie była prawda. Przez krótki okres grałem porządnego obywatela, który sumiennie wypełniał powierzone mu zadania. W rzeczywistości nienawidziłem każdego centymetra tej przeklętej wioski i korzystałem ze wszelkich możliwych sposobów, aby jak najwięcej czasu spędzać poza jej murami.

Minęło osiem lat, więc ludzie przestali tak licznie i ochoczo przychodzić pod pomnik wzniesiony ku czci poległych na placu boju shinobi, a kobiety nie opłakiwały już zmarłych mężów. Te najmłodsze, roześmiane bachory, uczęszczające do Akademii, nie miały zielonego pojęcia o bólu i cierpieniu, nie wiedziały jeszcze, czym była utrata bliskich dla nich osób. Wreszcie na świecie zapanował upragniony przez wszystkich pokój oparty na sprawiedliwej i dobroczynnej równowadze pomiędzy nacjami.

Każdego dnia patrzyłem na ową sielankę z politowaniem. Wiedziałem, że prędzej czy później stanie się coś, co zniszczy tę idyllę, i coraz częściej dochodziłem do wniosku, że zapalnikiem tego „czegoś” będę ja sam.

Naciągnąłem mocniej kaptur na głowę. Na dworze rozszalała się burza. Niebo spowite czarnymi chmurami przecinały błyskawice, a wielkie krople deszczu odbijały się od zakurzonej drogi. Naraz zerwał się silny wiatr, który giął czubkami drzew, strącając z nich zielone listki. Chwilę później rozległy się ogłuszające grzmoty. Temperatura spadła gwałtownie; trudno było wierzyć, że jeszcze przed chwilą panował upał.

Kroczyłem nadzwyczaj wolno, a już dawno temu pozostawiłem swych towarzyszy daleko w tyle. I choć deszcz sprawił, że przemokłem do suchej nitki, to cieszyłem się na widok opustoszałych, konohańskich ulic. Przynajmniej nie musiałem po raz enty patrzeć na roześmiane twarze mieszkańców. Miłość i szczęście panujące wokół, za każdym razem przyprawiały mnie o niegodziwe myśli. Miałem ludziom za złe to, jak szybko zapomnieli o hektolitrach krwi przelanej na polu bitwy. Być może był to główny powód mojej nienawiści.

– Uchiha! – Usłyszałem kobiecy krzyk stłumiony przez burzowe grzmoty. Hoshi – rudowłosa, pyskata, wścibska i bezużyteczna dziewczyna, w wielu aspektach przypominająca Karin, nawoływała mnie już od jakiegoś czasu. Chyba naprawdę wierzyła, że zawrócę i pomogę jej nieść rannego grubasa – Taichiego. Pech chciał, iż obie niezdary należały do mojej tymczasowej drużyny.

Prychnąłem lekceważąco, przyśpieszając. Może kiedyś wreszcie zrozumieją, że nie obchodziło mnie to, co się z nimi stanie.

Wreszcie dotarłem to tego cholernego budynku Hokage i nie pukając, wtargnąłem do gabinetu Szóstego.

– Sasuke…? – Naruto podskoczył na krześle, gdy trzasnąłem głośno drzwiami. Był widocznie zaskoczony moją wizytą. Kiedy jego usta zaczęły się otwierać, zapewne po to, żeby zadać jakieś bezsensowne pytanie, wyciągnąłem z kieszeni zwój i rzuciłem go na biurko. – Tak szybko wykonaliście misję?

Nie rozumiałem, dlaczego go to dziwiło. Gdybym wyruszył samotnie, wróciłbym do Konohy dopiero po kilku tygodniach, jednakże podróżując w towarzystwie tej irytującej dziewuchy i tego spasionego nieudacznika, śpieszyłem do domu jak nigdy.

– Gdzie Hoshi i Taichi? – zapytał, zerkając, czy przypadkiem owa dwójka nie schowała się gdzieś za mną. Po chwili spojrzał na mnie tak, jakbym pozbył się ich raz na zawsze podczas naszej wyprawy do Iwy. Skłamałbym, mówiąc, że o tym nie myślałem.

– W wiosce – odparłem.

Stosunki między mną a zasadniczym Uzumakim były raczej oziębłe i nie robiliśmy niczego, co mogłoby zmniejszyć dzielący nas dystans. Zbyt wiele straciliśmy w tej wojnie. Na polu bitwy pozostała niewielka cząstka naszej duszy i obaj nie potrafiliśmy bez niej normalnie funkcjonować.

Rysy twarzy Naruto złagodniały, jednakże w dalszym ciągu obserwował mnie uważnie.

– Sasuke – zaczął. – Ostatnio dziwnie się zachowujesz. Martwię się o ciebie.

W rzeczywistości Szósty miał na myśli coś zupełnie innego. Nie martwił się o mnie, lecz o Konohę. Czemu otwarcie nie przyznał, że zaczął się mnie obawiać? Czemu nie powiedział, że mi nie ufał i nie wyrzucił na zbity pysk? Nie winiłbym go za to. Sam sobie nie ufałem.

– Czy to już wszystko, co zamierzałeś mi przekazać? – zapytałem.

Uzumaki poruszył się niespokojnie na krześle i rzeczowym tonem powiedział:

– Na jakiś czas zostaniesz zawieszony, ja…

Nawet nie pozwoliłem mu dokończyć. Natychmiast wypowiedziałem swoje zdanie na owy temat. Zamierzał zatrzymać mnie w wiosce, pozbawić jedynej rzeczy, która sprawiała mi przyjemność. Wykonując misje, choć przez chwilę miałem poczucie celu. To właśnie dzięki nim udało mi się uśpić mroczą część duszy na jakiś czas.

– Sasuke – powiedział, widząc jak wzbiera we mnie gniew. – Robię to dla twojego dobra.

– Dla mojego, kurwa, dobra?! Przecież to tylko pogorszy sprawę!

On chyba naprawdę nie zdawał sobie sprawy, do czego byłem zdolny, kiedy straciłem nad sobą panowanie, kiedy Demon drzemiący wewnątrz mnie od czasu do czasu dawał o sobie znać.

– Przykro mi – usłyszałem, nim porządnie trzasnąłem drzwiami.

Gdy opuściłem gabinet Szóstego, będąc wyraźnie w złym nastroju, natknąłem się na moją „drużynę”. Biedna, drobna Hoshi wciąż podtrzymywała Taichiego.

– Uchiha… – sapnął grubas, z trudem łapiąc powietrze do płuc.

Och, mógł już nie przesadzać, nie był wcale taki chory. Kilka zadrapań to nie wyrok śmierci.

– Jesteś nienormalny…

Cóż za stwierdzenie, prychnąłem w myślach. Zupełnie tak, jakbym o tym nie wiedział. Już dawno temu pojąłem, że zacząłem tracić zmysły. Lecz oni, w przeciwieństwie do mnie, nie zdawali sobie sprawy, że był to bardzo poważny problem.

– Mogłeś nas zabić tym swoim jutsu! – warknęło rudowłose dziewuszysko. Że też musiała przypomnieć o swojej obecności… – Co ty sobie wyobrażasz! – Gromiła mnie wzrokiem.

– Hoshi. – Wrzaski przerwał Naruto, który w samą porę wychylił się zza drzwi swojego gabinetu.

Dwójka nieudaczników spojrzała na Hokage, a ja, korzystając z okazji, czmychnąłem z budynku.

Kiedy dotarłem do posiadłości ulokowanej, dzięki Bogu, na obrzeżach wioski, przestało padać. Już z daleka dostrzegłem, że po raz drugi w tym tygodniu pod moimi drzwiami pałęta się pies. Przegoniłem tego brudnego, starego kundla tak jak zawsze.

Byłem wykończony dzisiejszym dniem, więc w ekspresowym tempie znalazłem się w sypialni. Rzuciłem na podłogę broń, którą miałem przy sobie, plecak oraz przepoconą koszulę i zaraz potem wskoczyłem do łóżka.

Leżałem na prawym boku i mimo potwornego zmęczenia bezskutecznie próbowałem oddać się w objęcia Morfeusza. Przypomniałem sobie dzisiejsze słowa Naruto:

Może to tylko przemęczenie. Odpocznij nieco. Niedługo wszystko wróci do normy. Zobaczysz.

Gadka szmatka! Już niczego nie dało się zrobić. Będzie tylko gorzej i gorzej… Może powinienem opuścić Konohę, nim najdzie mnie pomysł zniszczenia jej doszczętnie? Wyruszyłbym z samego rana, nie mówiąc o tym nikomu.

Westchnąłem. Pustym wzrokiem patrzyłem na poruszające się wskazówki zegara.

Druga.

Druga piętnaście.

Druga trzydzieści jeden.

Druga czterdzieści trzy.

I w momencie, kiedy w pokoju zrobiło się chłodno, poczułem się jakoś nieswojo. Zadrżałem, bynajmniej nie z powodu zimna. Z pewnością nie był to też strach. A może jednak?

Nie zmieniając pozycji, wyczuliłem zmysły, poszukując obcej chakry. Wyglądało na to, że w obrębie posiadłości nikt się nie kręcił.

Ułożyłem się wygodniej na posłaniu i rozluźniłem wszystkie mięśnie, lecz nie pomogło to w zwalczeniu złego przeczucia. Wciąż odnosiłem dziwne wrażenie, że w sypialni znajduje się ktoś jeszcze. Czułem, jak cudze oczy intensywnie i przenikliwie wpatrywały się w moje plecy i wywiercały w nich ogromną dziurę. Nie potrafiłem normalnie oddychać i zapanować nad drżącym ciałem. Zupełnie tak, jakbym był pod wpływem któregoś z medycznych jutsu.

Wolnym ruchem obróciłem się za siebie. Zamarłem, widząc ogromne ślepia wielkości spodków. Poza nimi dostrzegłem jedynie zarys niewysokiej postaci otulonej przez mrok panujący w pokoju.

– Co jest…?!

Byłem przerażony. Nie potrafiłem nawet stwierdzić, czy miałem do czynienia z człowiekiem.

Musiałem sprawdzić, czy nie była to przypadkiem jakaś nowa, nieznana mi bliżej technika. Aktywowałem niezawodny Sharingan, jednakże wówczas kreatura rozpłynęła się w powietrzu.

Całe zajście trwało nie więcej niż minutę.

Jeszcze długo po tym wydarzeniu siedziałem i obserwowałem miejsce, w którym „stała” zjawa. Później dla pewności przeszukałem cały dom, następnie podwórze, a nawet kilka uliczek nieopodal posiadłości.

Rozważałem różne możliwości: Zakazane jutsu o dalekim zasięgu? Zwykły sen? Przywidzenia?

Wreszcie postanowiłem zapomnieć o tym dziwacznym, niecodziennym epizodzie. I bez tego byłem już bliski obłędu. Wróciłem do łóżka i zamknąłem oczy. Zasnąłem natychmiast.

Na domiar złego dzisiejszej nocy przyśniła mi się ona. Ta, której przed laty nie potrafiłem uratować.

__________________________________________________

Nadal nie mogę odnaleźć się w FanFiction. Mam nadzieję, że to tylko przejściowe. Rozdział jest bardzo, bardzo krótki i ogółem nie wyszedł tak jak chciałam. Na razie jest… smętnie(?), ale z biegiem czasu powinno się to zmienić. Opowiadanie istnieje dla Was, więc to od Was zależy, czy kolejny epizod w ogóle się pojawi. Dziękuję, że mimo wszystko czytacie moje wypociny. :D

Pozdrawiam i liczę na szczere komentarze.