II. Pudełeczko pełne niespodzianek (zapowiedź)

(…) – SASUKE! – Ktoś wrzasnął na tyle głośno, że natychmiast poderwałem się do siadu. Nie wiedziałem, kim była owa istota, ale stokrotnie dziękowałem jej w myślach za wybawienie z tego koszmarnego snu. Oddychałem płytko, wręcz dławiąc się pochłanianym przez siebie powietrzem. Czułem jak po mojej twarzy i plecach spływały krople potu. Knykcie pokryły się bielą, kiedy ścisnąłem mocno poszycie kołdry.

– Nie myślałem o niej od tamtego czasu… – szepnąłem, starając się rozluźnić pięści oraz napięte mięśnie. Przeczesałem włosy, przetarłem twarz i wziąłem dwa głębokie wdechy, próbując zapanować nad niekontrolowanym zachowaniem własnego ciała. Nigdy przedtem nie reagowałem w podobny sposób na zwyczajne wspomnienia. Wspomnienia, które, nie wiedzieć czemu, nawiedziły mnie we śnie.

– Wszystko w porządku?

Wciąż nieprzytomnym wzrokiem zacząłem błądzić po sypialni w poszukiwaniu właściciela owych słów. Wreszcie natknąłem się na stojącego w drzwiach Kakashiego.

Hatake znacznie postarzał się od czasu, kiedy widziałem go po raz ostatni. Ręce skrzyżowane na klatce piersiowej, a także nad wyraz poważna mina wskazywały na to, iż nie przynosił dobrych wieści. Jego twarz stała się wyraźnie pulchniejsza, a w okolicach oczu z łatwością można było dostrzec pierwsze zmarszczki. Niestety, Kakashi lata swojej świetności miał już dawno za sobą i zaczął pomału wkraczać w wiek średni. Oby tylko nie dopadł go kryzys…

Jeszcze wczoraj wkurzyłbym się nie na żarty za to, że w tak bezczelny sposób wtargnął o świcie do mojej posiadłości i obudził, jednakże…

– O niej? – zapytał, wchodząc głębiej do pomieszczenia. Przysiadł na parapecie i obserwował mnie uważnie.

– Nieważne – odparłem, standardowo używając swojego niskiego, lodowatego tonu. Zaszczyciłem go równie chłodnym spojrzeniem, zmuszając tym samym do zmiany tematu. Hatake widział mnie w naprawdę złym stanie, co już nigdy nie powinno się powtórzyć. Nikt nie powinien wiedzieć o tym, co działo się teraz i o tym, co stało się osiem lat temu…

Gwałtownie odrzuciłem kołdrę i stanąłem na równych nogach.

– Czego chcesz? Jestem dziś zajęty.

Kakashi wzruszył ramionami, wpatrując się we wschodzące słońce. Bardzo nie lubiłem, gdy ktoś bezczelnie lekceważył potężnego Sasuke, zwłaszcza, kiedy znajdował się w posiadłości Uchiha. Moja gniewna mina idealnie odzwierciedlała mój obecny stan emocjonalny.

– Ostatnio w wiosce miały miejsce pewne zajścia, ale… skoro nie jesteś zainteresowany… – wreszcie postanowił uraczyć mnie zdawkową odpowiedzą, po czym wstał i w ślimaczym tempie zaczął kierować ku wyjściu.

Liść miał problemy? Zacisnąłem mocno szczękę, żeby tylko nie wybuchnąć śmiechem. Z drugiej strony, to by oznaczało, że ktoś zabawiał się beze mnie. Przez chwilę poczułem się zapomniany, niedoceniony, a nawet bezwartościowy. (…)

__________________________________________________

Pełna wersja pojawi się prawdopodobnie 17 sierpnia.