II. Pudełeczko pełne niespodzianek

– Sasuke… – szepnęła drżącym głosem.

– Cicho, Sakura! – warknąłem, starając się nie zważać na ból i maksymalnie wyczulić zmysły, by w gęstej mgle dostrzec choćby nikły zarys sylwetki wrogiego shinobi. Owe zadanie nie należało do najłatwiejszych, dzięki przecudnemu Sharinganowi, który nieoczekiwanie postanowił odmówić posłuszeństwa, samoczynnie się dezaktywując i pozostawiając swego właściciela na pastwę losu. Ani ja, ani tym bardziej Haruno nie mogliśmy kontynuować walki z tak małą ilością chakry. Jeżeli nasz przeciwnik nie poległ od mojego ostatniego ciosu, byliśmy skazani na pewną śmierć.

Gdy uciążliwa biel wreszcie zaczęła zanikać, dostrzegliśmy zakrwawione, leżące na wznak ciało. Sakura odetchnęła z ulgą, upadając ciężko na kolana.

– Trzeba sprawdzić… – powiedziałem cicho, nie mając nawet sił na to, by złożyć jakieś sensowne zdanie. Chwiejnym krokiem ruszyłem do przodu i pochyliłem się nad naszym wrogiem, sprawdzając jego tętno.

– Nie żyje – stwierdziłem, zerkając na odprężoną twarz Haruno. Stróżka krwi ściekała z jej zranionego policzka, zaznaczając szlak na odsłoniętej szyli i zmierzając ku piersi.

– Nie zasypiaj na zboczu urwiska – powiedziałem, kiedy opadła na ziemię z głośnym westchnieniem. – To byłoby żałosne gdybyś spadła i zginęła tuż przed zakończeniem wojny.

Kąciki pełnych ust Sakury uniosły się. Zwykli ludzie powiedzieliby zapewne, że zrobiła to w sposób urzekający, jednakże ja postanowiłem nazwać to zjawisko zwykłym uśmiechem.

– Tak – szepnęła – żałosne…

– SASUKE! – Ktoś wrzasnął na tyle głośno, że natychmiast poderwałem się do siadu. Nie wiedziałem, kim była owa istota, ale stokrotnie dziękowałem jej w myślach za wybawienie z tego koszmarnego snu. Oddychałem płytko, wręcz dławiąc się pochłanianym przez siebie powietrzem. Czułem jak po mojej twarzy i plecach spływały krople potu. Knykcie pokryły się bielą, kiedy ścisnąłem mocno poszycie kołdry.

– Nie myślałem o niej od tamtego czasu… – szepnąłem, starając się rozluźnić pięści oraz napięte mięśnie. Przeczesałem włosy, przetarłem twarz i wziąłem dwa głębokie wdechy, próbując zapanować nad niekontrolowanym zachowaniem własnego ciała. Nigdy przedtem nie reagowałem w podobny sposób na zwyczajne wspomnienia. Wspomnienia, które, nie wiedzieć czemu, nawiedziły mnie we śnie.

– Wszystko w porządku?

Wciąż nieprzytomnym wzrokiem zacząłem błądzić po sypialni w poszukiwaniu właściciela owych słów. Wreszcie natknąłem się na stojącego w drzwiach Kakashiego.

Hatake znacznie postarzał się od czasu, kiedy widziałem go po raz ostatni. Ręce skrzyżowane na klatce piersiowej, a także nad wyraz poważna mina wskazywały na to, iż nie przynosił dobrych wieści. Jego twarz stała się wyraźnie pulchniejsza, a w okolicach oczu z łatwością można było dostrzec pierwsze zmarszczki. Niestety, Kakashi lata swojej świetności miał już dawno za sobą i zaczął pomału wkraczać w wiek średni. Oby tylko nie dopadł go kryzys…

Jeszcze wczoraj wkurzyłbym się nie na żarty za to, że w tak bezczelny sposób wtargnął o świcie do mojej posiadłości i obudził, jednakże…

– O niej? – zapytał, wchodząc głębiej do pomieszczenia. Przysiadł na parapecie i obserwował mnie uważnie.

– Nieważne – odparłem, standardowo używając swojego niskiego, lodowatego tonu. Zaszczyciłem go równie chłodnym spojrzeniem, zmuszając tym samym do zmiany tematu. Hatake widział mnie w naprawdę złym stanie, co już nigdy nie powinno się powtórzyć. Nikt nie powinien wiedzieć o tym, co działo się teraz i o tym, co stało się osiem lat temu…

Gwałtownie odrzuciłem kołdrę i stanąłem na równych nogach.

– Czego chcesz? Jestem dziś zajęty.

Kakashi wzruszył ramionami, wpatrując się we wschodzące słońce. Bardzo nie lubiłem, gdy ktoś bezczelnie lekceważył potężnego Sasuke, zwłaszcza, kiedy znajdował się w posiadłości Uchiha. Moja gniewna mina idealnie odzwierciedlała mój obecny stan emocjonalny.

– Ostatnio w wiosce miały miejsce pewne zajścia, ale… skoro nie jesteś zainteresowany… – wreszcie postanowił uraczyć mnie zdawkową odpowiedzą, po czym wstał i w ślimaczym tempie zaczął kierować ku wyjściu.

Liść miał problemy? Zacisnąłem mocno szczękę, żeby tylko nie wybuchnąć śmiechem. Z drugiej strony, to by oznaczało, że ktoś zabawiał się beze mnie. Przez chwilę poczułem się zapomniany, niedoceniony, a nawet bezwartościowy.

– Nie uchodzę za osobę godną zaufania, zwłaszcza w ostatnim czasie. Naruto nie rozpowiada na prawo i lewo o sprawach dotyczących wioski, a w szczególności o… jak to ująłeś? „Pewnych zajściach”? – Mój ton głosu zaostrzał się z minuty na minutę. – A więc, Kakashi, po cholerę do mnie przyszedłeś? – warknąłem, marszcząc brwi.

– Sasuke… – Hatake westchnął przeciągle. – Jesteś strasznie nerwowy.

Nerwowy? Prychnąłem. W obecnej chwili byłem oazą pierdolonego spokoju.

Zacisnąłem zęby, kiedy irytujący gość rozsiadł się w MOIM fotelu, a następnie zaczął zachwalać jaki to on wygodny. Wpadłem niemal w szał, gdy wskazał dłonią, bym zajął miejsce tuż obok niego, po czym polecił, żebym nieco się rozluźnił. Później opowiedział jakiś mało wyszukany żart i już zamierzał rzucić kolejną propozycję, lecz uprzedziłem go w tym i najspokojniej w świecie powiedziałem:

– Zaraz skręcę ci kark.

Zamilkł. Błoga cisza nie trwała jednak zbyt długo.

– No dobrze – zaczął, raptownie poważniejąc. – Od jakiegoś czasu ANBU ściga shinobi nieznanego pochodzenia, którzy uważnie obserwowali północną i zachodnią granicę.

– I co? ANBU nie może sobie poradzić z gapiami? – Uśmiechnąłem się cynicznie.

– Nie kpiłbym na twoim miejscu, Sasuke – przemówił głosem surowego nauczyciela. – Dzisiejszej nocy owa szajka dopuściła się masowego morderstwa. Są nieuchwytni, doskonale wyszkoleni i bezlitośni.

– Wreszcie zdołałeś czymś mnie zaciekawić – powiedziałem zgodnie z prawdą, zajmując miejsce nieopodal Kakashiego.

– Hmm… jakby ci to powiedzieć… – Błądził wzrokiem po suficie. – Jesteś głównym podejrzanym – rzucił ni z tego, ni z owego.

Na początku sądziłem, iż zwyczajnie się przesłyszałem, dlatego uniosłem brwi i wpatrywałem się wyczekująco w poważne oblicze Hatake, lecz on, niestety, nie zamierzał obrócić swoich słów w kolejny, denny żart.

– Starszyzna usilnie pragnie przekonać Naruto, że brałeś w tym wszystkim udział.

Zapamiętać, żeby dopisać nową Starszyznę do listy osób, których muszę się pozbyć.

– Słyszysz? – zapytał. – I przestań uśmiechać się w ten sposób.

– Zamyśliłem się. Wróćmy do tematu.

Kakashi obserwował mnie przez jakiś czas, jak gdyby czekał na kolejny wybuch gniewu. Rzecz w tym, iż nie byłem nawet zły, wręcz przeciwnie, dawno nie czułem takiego odprężenia. Westchnąłem, zamknąłem oczy i odchyliłem się do tyłu, by położyć głowę na oparciu fotela. Koszmary senne, nagła zmiana nastroju… Tak zazwyczaj objawiało się przyjście JEGO. Moje alter ego widocznie doszło do wniosku, że już dość długo skrywało się w cieniu i nadszedł odpowiedni czas na przejęcie kontroli. Niedobrze. Bardzo niedobrze. Przez najbliższy miesiąc będę zmuszony do unikania impulsów, które pozwoliłyby temu drugiemu Sasuke przedostać się na zewnątrz.

– Nie mogłem tego zrobić – powiedziałem łagodnie, nie zmieniając swojej dotychczasowej pozycji. Hatake musiał być bardzo zaskoczony moją spokojną reakcją. – Późnym wieczorem zjawiłem się w gabinecie Szóstego, żeby zdać raport z misji, a potem udałem się prosto do domu. Poza tym sam mówiłeś, że ANBU obserwowało tych shinobi już od jakiegoś czasu, podczas gdy ja ciężko harowałem wiele kilometrów stąd. To akurat z łatwością można udowodnić. – Argumentów miałem, co najmniej, jeszcze ze sto, ale tłumaczenie się przed Kakashim w niczym by mi nie pomogło.

– Po pierwsze, szybkie przemieszczanie nie stanowi dla ciebie żadnego problemu. Po drugie, z łatwością możesz stworzyć rzeszę ludzi, którzy potwierdzą każde twoje słowo, do tego wystarczy Sharingan lub dobre genjutsu. Po trzecie…

– Wystarczy! – ryknąłem. Wściekłość powróciła ze zdwojoną siłą. – Chcę teraz usłyszeć, jakie macie dowody na to, że brałem udział w całej tej nocnej masakrze!

Przylazł tutaj, czuł się jak u siebie w domu, a na dodatek bezpodstawnie mnie oskarżał! Co to, kurwa, miało być?!

Stanąłem na równych nogach, gromiąc go wzrokiem.

– Długie czarne płaszcze oraz maski w tym samym kolorze to znak rozpoznawczy owych shinobi.

– Tak?! Więc jakim niby cudem…!

– Osobiście widziałem, jak w oczach jednego z nich błysnął Sharingan, Sasuke – odparł ze stoickim spokojem. – Wyobraź sobie, że miał katanę. Wyobraź sobie, że wyglądała tak samo jak twoja.

– Kpisz sobie ze mnie?! – Zmarszczyłem brwi i zacisnąłem mocno pięści.

To prawda, nienawidziłem tej pieprzonej wioski. Każdego dnia powstrzymywałem się przed zrównaniem jej z ziemią, ale nie zamierzałem brać na siebie odpowiedzialności za czyny jakiś młodych szczyli! Sasuke Uchiha nie bawiłby się w głupie obserwacje, podchody czy przebieranki. Gdybym to rzeczywiście ja uderzył na Konohę, nie skrywałbym swej twarzy pod maską. W przeciwnym razie, w jaki sposób reszta świata miałaby dowiedzieć się, kto stał za zniszczeniem Ukrytego Liścia?

– Nie posiadamy żadnych dowodów – mówił. – Rozpłynęli się w powietrzu, gdy tylko nasze wojska zdołały do nich dotrzeć. Nie wiemy, w jaki sposób przekroczyli mur i dlaczego zamordowali przypadkowych mieszkańców. Atak odebraliśmy jako ostrzeżenie. ANBU natychmiast zajęło się ciałami i zataiło sprawę na tyle, na ile było to możliwe.

Prychnąłem, a następnie, po raz kolejny dzisiejszego dnia, uśmiechnąłem się cynicznie. I choć wzrok wlepiłem w widok za oknem, czułem na sobie karcące spojrzenie Kakashiego. Chyba nie aprobował mojego lekceważącego podejścia do tego wszystkiego.

– Jesteś teraz pod stałą obserwacją, więc nie zrób czegoś… nieodpowiedniego.

Czyżbym w jego głosie wyczuwał troskę? Stary, poczciwy, ale jakże głupi Hatake…

– Bez obaw – rzuciłem naprędce, choć sam nie wierzyłem we własne słowa.

– Wczoraj wracając z misji, omal nie zabiłeś swoich towarzyszy!

Rozmawialiśmy o tych gówniarzach? Kto uroniłby choćby łzę nad ich lichym grobem? Powinni na klęczkach dziękować mi za to, że byłem na tyle litościwy, by ugasić Amaterasu na czas i ocalić ich nic niewarte istnienia.

Kakashi westchnął, po czym pokręcił głową z politowaniem.

– Dlaczego mi o tym wszystkim powiedziałeś? Jestem głównym podejrzanym, czyż nie? Rozumiem, iż postąpiłeś wbrew woli Naruto.

– Żebyś nie zrobił czegoś nieodpowiedniego – powtórzył słowa, które wypowiedział zaledwie kilka minut wcześniej.

Hatake wstał w momencie, gdy zastanawiałem się, czy przypadkiem nie przyrósł tyłkiem do mojego ulubionego fotela.

– Wychodzimy.

– My? – Zdziwiłem się. – Niby dokąd?

– Nie mów mi, że nie jesteś głodny.

– Jestem – przyznałem szczerze. – Swoją drogą, Kakashi, mógłbyś znaleźć sobie wreszcie przyjaciół.

Siedzieliśmy w jakimś podrzędnym, obskurnym lokalu gdzieś na obrzeżach wioski. Kakashi zamiast skonsumować to, co od ponad godziny tkwiło na talerzu, zajął się opowiadaniem zabawnych, jego zdaniem, historii. A im częściej się śmiał, tym częściej jęczałem z bezradności. Powstrzymywałem drżącą z nerwów dłoń, przed chwyceniem pierwszego lepszego owocu i zakneblowaniem tej przesadnie uśmiechniętej gęby dawnego nauczyciela.

Hatake urwał w pół zdania, gdy wreszcie nie wytrzymałem i uderzyłem pięścią w stół znacznie mocniej, niż na początku planowałem. Stolik zadrżał wraz z całym nakryciem. Na szczęście nikt nie zwrócił większej uwagi na ten incydent. Może poza jedną starą babą, siedzącą w kącie sali. Czarnymi, upiornymi ślepiami przyglądała mi się uważnie. Poczułem się nieswojo, więc czym prędzej odwróciłem od niej wzrok.

– Dlaczego gawędzisz ze mną jak ze starym, dobrym przyjacielem? Nigdy nie łączyły nas szczególne więzi, Kakashi – mówiłem. – Dlaczego podejrzewam, że to jakiś nowy pomysł Naruto?

– Hę? – Hatake przez moment próbował zagrać idiotę.

– Słyszałeś – syknąłem. – To ty masz mnie pilnować, prawda?

– Jesteś strasznie nerwowy, Sasuke – rzucił, a ja byłem niemal pewien, iż uśmiechał się pod tą swoją szmacianą maską. – Tylko dzisiaj – powrócił do tematu. – ANBU ma ważniejsze sprawy na głowie.

– Oni, w przeciwieństwie do ciebie, utrzymywaliby bezpieczny dystans i nie nachodzili w domu – burknąłem.

Kakashi machnął lekceważąco dłonią.

– Musisz wyjść do ludzi. – I znów w jego głosie dostrzegłem troskę. Nie potrzebowałem niczyjej litości! Nie prosiłem się o żadne, pieprzone współczucie. Uwielbiałem żyć w odosobnieniu! Tak zawsze było, jest i pozostanie!

– Nie lubię ich, a oni mnie – odparłem naprędce zgodnie z prawdą.

Hatake pokręcił głową z dezaprobatą, zanim na dobre zajął się zimną zupą. Nie mając lepszego zajęcia, zacząłem wodzić wzrokiem po klientach lokalu. Zupełnie przypadkiem ponownie natrafiłem na tego starego babsztyla i na jej przenikliwe, kare oczy. Przełknąłem ślinę, uświadamiając sobie, że od czasu, kiedy spoglądałem na nią poprzednim razem, nawet w najmniejszym stopniu nie zmieniła swej pozycji. Było w niej coś przerażającego. Gapiła się na mnie tak intensywnie, aż przeszył mnie dreszcz.

– Kakashi – zacząłem – widzisz tę kobietę w kącie?

Hatake uniósł brwi, wkładając łyżkę do pustej miski, po czym odwrócił się za siebie.

– Hę? – mruknął. – Gdzie?

Już unosiłem palec do góry, by wskazać temu idiocie odpowiedni stolik, lecz wówczas zorientowałem się, iż miejsce, które zajmowało upiorne babsko stało teraz zupełnie puste.

– Co się dzieje, Sasuke? – zapytał.

Nieco oszołomiony całym tym zajściem, machinalnie wstałem i postąpiłem kilka kroków w przód.

Traciłem zmysły. Traciłem zmysły. Traciłem zmysły… I choć nie znałem się zbyt dobrze na chorobach psychicznych, to z pewnością tak właśnie było…

– Mam dla pana wiadomość. – Ktoś klepnął mnie w ramię. Zerknąłem na krępą kelnerkę trzymającą w prawej dłoni zapełnioną brudnymi naczyniami tacę.

Ściągnąłem brwi, gdy otrzymałem od niej drewniane pudełeczko.

– Od kogo? – zapytałem, bijąc się z różnorodnymi myślami.

– Od NIEJ – odparła zdawkowo, akcentując drugie ze słów i natychmiast znikając z pola widzenia.

Kakashi miał oczy niczym spodki, gdy stanął tuż obok.

– Otwórz – polecił.

Oblałem się potem, kiedy uchyliłem wieko, bowiem wiedziałem, że właśnie otworzyłem puszkę Pandory.

__________________________________________________

Za opóźnienia przepraszam. Problem z internetem i laptopem zażegnany na dobre (podobno).

W rozdziale jest sporo dialogów. Można powiedzieć, że praktycznie cały się z nich składa. Nie jestem w nich dobra i nie przepadam za ich pisaniem, ale wierzcie mi, że były one bardzo potrzebne.

Retrospekcji będzie jeszcze kilka. Ogółem bardzo lubię w opowiadaniach wracać do wydarzeń sprzed iluś tam lat, pisać o rzeczach, których się żałuje lub wręcz przeciwnie.

Błędy pewnie są. Niby sprawdzałam na bieżąco, no ale… W najbliższym czasie poszukam profesjonalnej bety.

Zrobię sobie tydzień przerwy i nadrobię zaległości na Waszych blogach, bo od czerwca na żaden nie miałam czasu wejść.

Dziękuję, dziękuję, dziękuję za wszystkie komentarze! Dają Black_Cloud tyle szczęścia, że sobie nawet tego nie wyobrażacie. :D