III. Duchy przeszłości (zapowiedź)

Wciągnąłem do płuc całkiem sporą ilość świeżego powietrza, by po chwili wypuścić je ze świstem. Miałem nadzieję, że wraz z wydychanym dwutlenkiem odejdą wszystkie niechciane myśli, lecz tak się nie stało. Przeszedłem do łazienki i kilkukrotnie ochlapałem twarz lodowatą wodą, ale i to nie przyniosło oczekiwanej ulgi. Zacisnąłem mocno dłonie po przeciwległych stronach umywalki, z niechęcią spoglądając w lustrzane odbicie. Z niewiadomych przyczyn widok samego siebie napawał mnie odrazą. Patrzyłem na zuchwałą minę mężczyzny usytuowanego po drugiej stronie zwierciadła. Złośliwy uśmieszek tkwił na jego spierzchłych ustach, a kare oczy wyrażały pogardę. Przezroczyste krople spływały nieśpiesznie po bladych licach, podkreślając zaostrzone rysy twarzy, co nie było w żadnym stopniu adekwatne do targających mną uczuć.

– Spieprzaj – wycedziłem, wplątując drżące palce w wilgotne, hebanowe włosy. – SŁYSZYSZ!? – wrzasnąłem, obdarzając mężczyznę z równoległego świata iście wściekłym spojrzeniem. – SPIEPRZAJ!

Ale on nie zamierzał słuchać. Odsłonił białe zębiska, obdarzając mnie uśmiechem, który zmroziłby krew w żyłach nawet samemu Diabłu. Chełpił się tą chwilą dominacji, po raz kolejny udowadniając, że z nas dwóch to ja byłem tym słabszym ogniwem.

– Wracaj skąd przyszedłeś! – warknąłem. Nie mogłem pozwolić, by pieprzone alter ego przebudziło się na dobre, ponownie przejmując władzę nad moim ciałem i umysłem. W odpowiedzi usłyszałem jego głośny, przerażający rechot. Dźwięk ten działał paraliżująco na niemal wszystkie ludzkie zmysły, dlatego raptownie zatkałem uszy, broniąc się przed atakiem dzikiej bestii, choć wiedziałem, że to w żaden sposób nie przyniesie ukojenia.

Sasuke...

Syczał niczym wąż, przeciągając samogłoski. Zacząłem drżeć, nie mogąc dłużej znieść tej wewnętrznej walki o kontrolę.

Jestem częścią ciebie, pamiętasz? To ty mnie stworzyłeś…

I to ja cię zniszczę!

Nie, teraz jest już na to za późno...

Nigdy nie jest na nic za późno!

Doprawdy? Zostałem zrodzony z krwi, którą przelewałeś, zabijając dla zabawy. Przez cały ten czas rosłem w siłę, żyjąc w mroku twojej duszy, ale, przyznam szczerze, że zaczyna mi się tutaj pomału nudzić… To ciało dłużej nie pomieści nas obu...

– To się z niego wyprowadź! – wrzasnąłem, zaciskając prawą dłoń w pięść, by po chwili grzmotnąć z impetem w lustro, w którym ujrzałem mroczną cząstkę samego siebie, swoje alter ego, swojego wewnętrznego Demona. Zwierciadło pękło. Część drobinek wbiła się w moją skórę, reszta zaś runęła na podłogę.

Cisza.

Odetchnąłem głęboko, gdy wreszcie, po niespełna sześciu dniach nieustannej bitwy dwóch podświadomości, przestałem słyszeć ten potworny głos. I to była jedna z najpiękniejszych chwil mojego życia. Ułożyłem ręce wzdłuż tułowia, w zupełności lekceważąc krew wypływającą z niewielkich nacięć. Szkarłatne krople raz po raz skapywały na białe kafelki, z czasem tworząc na nich kałużę w odcieniu rubinu. Lecz teraz… Czy miało to jakiekolwiek znaczenie? Bo czym stawał się fizyczny ból w porównaniu do wewnętrznej ulgi, do tego błogiego stanu, którego właśnie zaznałem? Niczym.

Sasuke… Przypomnij sobie, Sasuke... Przypomnij sobie, co się wtedy wydarzyło…

Wykrzywiłem twarz w dziwnym grymasie, gdy Demon znowu zaczął syczeć.

__________________________________________________

Okropne z Was niedowiarki, no okropne! :D Rozdział wciąż się pisze, pisze i jeszcze raz pisze, a opublikowany zostanie jakoś max do tygodnia. Nie będzie też taki króciutki jak dwa poprzednie, więc bez spiny. :D