III. Duchy przeszłości

Wciągnąłem do płuc całkiem sporą ilość świeżego powietrza, by po chwili wypuścić je ze świstem. Miałem nadzieję, że wraz z wydychanym dwutlenkiem odejdą wszystkie niechciane myśli, lecz tak się nie stało. Przeszedłem do łazienki i kilkukrotnie ochlapałem twarz lodowatą wodą, ale i to nie przyniosło oczekiwanej ulgi. Zacisnąłem mocno dłonie po przeciwległych stronach umywalki, z niechęcią spoglądając w lustrzane odbicie. Z niewiadomych przyczyn widok samego siebie napawał mnie odrazą. Patrzyłem na zuchwałą minę mężczyzny usytuowanego po drugiej stronie zwierciadła. Złośliwy uśmieszek tkwił na jego spierzchłych ustach, a kare oczy wyrażały pogardę. Przezroczyste krople spływały nieśpiesznie po bladych licach, podkreślając zaostrzone rysy twarzy, co nie było w żadnym stopniu adekwatne do targających mną uczuć.

– Spieprzaj – wycedziłem, wplątując drżące palce w wilgotne, hebanowe włosy. – SŁYSZYSZ!? – wrzasnąłem, obdarzając mężczyznę z równoległego świata iście wściekłym spojrzeniem. – SPIEPRZAJ!

Ale on nie zamierzał słuchać. Odsłonił białe zębiska, obdarzając mnie uśmiechem, który zmroziłby krew w żyłach nawet samemu Diabłu. Chełpił się tą chwilą dominacji, po raz kolejny udowadniając, że z nas dwóch to ja byłem tym słabszym ogniwem.

– Wracaj skąd przyszedłeś! – warknąłem. Nie mogłem pozwolić, by pieprzone alter ego przebudziło się na dobre, ponownie przejmując władzę nad moim ciałem i umysłem. W odpowiedzi usłyszałem jego głośny, przerażający rechot. Dźwięk ten działał paraliżująco na niemal wszystkie ludzkie zmysły, dlatego raptownie zatkałem uszy, broniąc się przed atakiem dzikiej bestii, choć wiedziałem, że to w żaden sposób nie przyniesie ukojenia.

Sasuke...

Syczał niczym wąż, przeciągając samogłoski. Zacząłem drżeć, nie mogąc dłużej znieść tej wewnętrznej walki o kontrolę.

Jestem częścią ciebie, pamiętasz? To ty mnie stworzyłeś…

I to ja cię zniszczę!

Nie, teraz jest już na to za późno...

Nigdy nie jest na nic za późno!

Doprawdy? Zostałem zrodzony z krwi, którą przelewałeś, zabijając dla zabawy. Przez cały ten czas rosłem w siłę, żyjąc w mroku twojej duszy, ale, przyznam szczerze, że zaczyna mi się tutaj pomału nudzić… To ciało dłużej nie pomieści nas obu...

– To się z niego wyprowadź! – wrzasnąłem, zaciskając prawą dłoń w pięść, by po chwili grzmotnąć z impetem w lustro, w którym ujrzałem mroczną cząstkę samego siebie, swoje alter ego, swojego wewnętrznego Demona. Zwierciadło pękło. Część drobinek wbiła się w moją skórę, reszta zaś runęła na podłogę.

Cisza.

Odetchnąłem głęboko, gdy wreszcie, po niespełna sześciu dniach nieustannej bitwy dwóch podświadomości, przestałem słyszeć ten potworny głos. I to była jedna z najpiękniejszych chwil mojego życia. Ułożyłem ręce wzdłuż tułowia, w zupełności lekceważąc krew wypływającą z niewielkich nacięć. Szkarłatne krople raz po raz skapywały na białe kafelki, z czasem tworząc na nich kałużę w odcieniu rubinu. Lecz teraz… Czy miało to jakiekolwiek znaczenie? Bo czym stawał się fizyczny ból w porównaniu do wewnętrznej ulgi, do tego błogiego stanu, którego właśnie zaznałem? Niczym.

Sasuke… Przypomnij sobie, Sasuke... Przypomnij sobie, co się wtedy wydarzyło…

Wykrzywiłem twarz w dziwnym grymasie, gdy Demon znowu zaczął syczeć.

Siedziałem nieruchomo, intensywnie wpatrując się w swoje dłonie; opuchnięte, posiniaczone, pokryte licznymi pęcherzami, a przede wszystkim mieszaniną kurzu, krwi i potu. Każdy mięsień w moim ciele drżał, co było rzeczą oczywistą po tak intensywnym wysiłku fizycznym. Położyłem rękę na klatce piersiowej, kiedy serce niebezpiecznie zakołatało w piersi, i gdy z coraz większym trudem zacząłem łapać oddech. Na szczęście, ten stan trwał zaledwie krótką chwilę.

– Jak myślisz – mówiła cicho, miękko – kiedy nas znajdą?

Odetchnąłem głęboko, odwracając się w stronę swojej towarzyszki. Moja droga, jedyną rzeczą, o której pomyślałem zaledwie minutę temu, to, że uduszę się lub padnę na zawał. Tak czy siak, nie znalazłem jeszcze czasu na głęboką kontemplację nad tą całą sytuacją, w jakiej obecnie tkwiliśmy. Prawdę mówiąc, miałem głęboko w poważaniu naszych kompanów, wrogów… tak właściwie wszystkich. Nie zamierzałem na nikogo czekać, bo kiedy tylko nabiorę sił, odejdę, nie ważne dokąd. Wojna dobiegała końca, więc należało ponownie ruszyć w świat, by znaleźć kolejne ciekawe zajęcie, odnaleźć wreszcie prawdziwy cel swojej egzystencji w tym plugawym, nic nie wartym świecie.

Sakura leżała płasko na chłodnej ziemi, spoglądając na wpół otwartymi oczami ku bezchmurnemu niebu. Kilka kosmyków przykleiło się do jej czoła, a delikatny uśmiech zagościł na bladej, zmęczonej twarzy. Tkwiła w jakimś przedziwnym transie, emanując niezwykłym szczęściem, którego nie byłem w stanie pojąć. Wpatrywałem się w nią, w to wychudzone, ledwo żywe ciało, w te wszystkie rany na jej odsłoniętych rękach, a przede wszystkim w zaschniętą stróżkę krwi biegnącą od kącika pełnych, karminowych ust aż do dekoltu. Nie zwróciła uwagi na to, że obserwowałem ją nad wyraz wnikliwie, ani na to, że pierwsze dwa guziki hebanowej koszulki odpięły się, odsłaniając zdecydowanie zbyt wiele. W normalnych okolicznościach nawet ucieszyłby mnie widok okrągłych piersi dziewczyny i sutków prężących się pod cieką, bawełnianą tkaniną, ale to nie była odpowiednia pora na tego typu rzeczy. Może w dalekiej przyszłości… Może wówczas będę skłonny przenocować ją u siebie w imię starej, dobrej ,,przyjaźni”? Swoją drogą, tego typu kobiety lubiłem najbardziej; na co dzień niewinne, skromne, a to właśnie one potrafiły całkiem nieźle dokazywać w łóżku. Później, niestety, większość owych panienek ginęła z rąk alter ego, no cóż poradzić. Chociaż z drugiej strony, gdyby Haruno miała potem gnać za mną po świecie, deklarując dozgonną miłość, to dziękowałem bardzo za taki jednorazowy numerek.

– O czym myślisz? – zapytała, niezgrabnie siadając. Spojrzała w moim kierunku. Rysy jej twarzy zaostrzyły się. Zmarszczyła brwi, a pełne usta zacisnęła w wąską linię.

Właściwie to mogłem powiedzieć tej biednej dziewczynie, że prześwitująca bluzka skutecznie oddziaływała na wyobraźnię mężczyzn, skoro sama tego jeszcze nie zauważyła. Tylko po co? Nigdy nie słynąłem z kurtuazji, uprzejmości i tych innych dupereli, więc nie odczuwałem potrzeby, żeby ją o tym uświadamiać, jeżeli w dalszym ciągu mogłem bezwstydnie patrzeć się na obnażone do połowy piersi. Sakura nawet tego nie dostrzegała, była po prostu zbyt zmęczona i nie zaprzątała sobie głowy takimi drobnostkami. I bardzo dobrze!

Znieruchomiałem, kiedy serce znowu zaczęło niebezpiecznie kołatać, i gdy po raz kolejny nie mogłem złapać oddechu. Tym razem pojawiło się pulsowanie w skroniach, które przybierało na sile z każdą kolejną sekundą. Ból migiem sparaliżował całe ciało, w szczególności obierając sobie za cel moją głowę. I wówczas dopiero pojąłem oczywiste sygnały. Spadek chakry był wystarczającym impulsem, żeby obudzić drzemiącą w duszy bestię.

– Sasuke… – szepnęła różowowłosa kunoichi, zrywając się z miejsca i biegnąc w moim kierunku.

– Nie podchodź! – krzyknąłem panicznie, kuląc się i wplątując nerwowo palce w swoje włosy. – Nie podchodź! – Krzyczałem naprawdę głośno, nie mogąc sobie poradzić ani fizycznie, ani psychicznie z nadejściem nieproszonego gościa.

I ostatnią rzeczą, jaką dostrzegłem, zanim zostałem otoczony nieprzeniknioną ciemnością, było przerażenie malujące się na twarzy mojej towarzyszki.

Wolnym, chwiejnym krokiem szedłem przed siebie, z ledwością unikając przed kolejnym upadkiem. To cud, że miałem w ogóle siłę, by wstać, a co dopiero, żeby iść. Byłem trochę oszołomiony, nie wiedziałem, gdzie dokładnie się znajdowałem i co tak właściwie miało przed chwilą miejsce. Błądziłem zamglonym wzrokiem po pustkowiu, zastanawiając się nad celem swojej podróży. Ubranie dziwnie szorowało moją skórę, było sztywne i nieprzyjemne. Spojrzałem w dół i wówczas dostrzegłem szkarłatną ciecz zaschniętą na koszuli, spodniach, butach, dłoniach… Cały pokryty zostałem czerwienią, jakbym kąpał się we krwi. Widok tego wszystkiego niewątpliwie przerażał, ale jeszcze bardziej przerażało wspomnienie, które naraz zawładnęło moim umysłem.

Odszedł, kiedy wreszcie z nią skończył. Uwolnił mnie z ciemności, kiedy był już stuprocentowo pewien, że nie będę w stanie jej pomóc. Leżała nieruchomo, sztywno, a wszystko wokół pokrywał szkarłat. Miała delikatnie rozchylone usta i oczy rozwarte do granic możliwości. Dawniej intensywnie zielone tęczówki tej młodej kunoichi iskrzyły niezwykłym blaskiem, a teraz mętniały z każdą kolejną chwilą. Dotknąłem ją, wyczułem chłód pod powierzchnią dłoni, mimo tego przyłożyłem dwa palce do odsłoniętej szyi dziewczyny, gdzie dostrzegłem ciemne ślady po podduszaniu. Sprawdziłem puls, choć doskonale wiedziałem, że nie była w stanie przeżyć brutalnego ataku Demona. Powinienem teraz powiedzieć, że cierpiałem z tego powodu, że nigdy nie wybaczę sobie tego haniebnego czynu, że od tego momentu moje życie straciło na wartości. Ale z jakiego powodu miałbym okłamywać samego siebie? Nie łączyły nas żadne więzi, więc nie czułem się za nią odpowiedzialny. Ot, zrządzeniem losu, stała się kolejną ofiarą bestii. Nie pierwszą, nie ostatnią, po prostu kolejną, jedną z tysięcy. Dlatego nie zamierzałem płakać nad tym zimnym, sztywnym ciałem. Nie miałem żadnych wyrzutów sumienia, choć widok tych zmasakrowanych zwłok przyprawiał o mdłości. Swoją drogą, to musiało być dla niej naprawdę bolesne przeżycie, nie tylko pod względem fizycznym, a przede wszystkim psychicznym, bo przecież zginęła z rąk tego, którego tak bardzo kochała, któremu tak bardzo ufała. Cóż za ironia…

Tak czy siak, byłem mordercą, więc musiałem działać z korzyścią dla samego siebie. Podszedłem więc do skraju urwiska i spojrzałem w dół. Wysoko, naprawdę wysoko. Rwąca rzeka obmyje jej ciało z wszelkich odcisków, a to, czy kiedykolwiek znajdą zwłoki, czy też nie, już mnie nie obchodziło. Z łatwością mogłem zeznać, że zginęła podczas walki z naszym wrogiem. No bo kto by się tam zamartwiał jednym ciałem w tą, albo w tamtą. Trwała wojna, więc kogo to interesowało?

Wróciłem i chwyciłem za kostkę dziewczyny, nie chcąc się jeszcze bardziej ubrudzić w jej krwi. Poza tym, nie ukrywajmy, że tej młodej, a przede wszystkim martwej kunoichi było już wszystko jedno. Ciągnąłem ją, a ona zostawiała za sobą długi i szeroki pas szkarłatnej cieczy. Nim zrzuciłem to brudne ciało w przepaść, zamknąłem bladozielone oczy. I kiedy patrzyłem, jak spadała, odniosłem dziwne wrażenie, że jej delikatnie rozchylone usta nie wypowiedziały jeszcze ostatniego słowa.

Teraz ponowiłem swój chód; wolny, chwiejny. W głowie miałem pustkę, mój umysł działał jakby z opóźnieniem i wiąż nie zdawałem sobie sprawy z niektórych rzeczy. Dostrzegłem zarys kilku postaci, które w szybkim tempie pokonały dzielącą nas odległość.

– Gdzie ona jest?! – ryknął jeden z nich i chwycił w dłonie skrawki mojej zakrwawionej koszuli. – Gdzie ona jest?! – powtórzył, tym razem znacznie głośniej niż poprzednio.

Obróciłem się za siebie, wyciągnąłem palec i wskazałem miejsce, z jakiego przyszedłem. Nowo przybyli shinobi bez zastanowienia pobiegli w tamtejszym kierunku, a ja upadłem ciężko na ziemię, nie mając siły, by choćby nieznacznie poruszyć dłonią.

Położyłem się na łóżku i przeklinałem chwilę, w której zerknąłem na zegarek. Może i alter ego ustąpiło na jakiś czas, ponownie znikając gdzieś w czeluściach mojej duszy, jednakże siedem dni temu do długiej listy problemów dołączył jeszcze jeden. Miałem na myśli zjawę, która, począwszy od pamiętnej nocy, kiedy to zostałem na czas nieokreślony zawieszony w pełnionych przez siebie funkcjach, zaczęła nawiedzać posiadłość Uchiha. Nie wiedziałem już, co było gorsze; wewnętrzny Demon, jaki od czasu do czasu buntował się, chcąc zawładnąć moim ciałem, czy upiór o przenikliwych oczach. Najchętniej pozbyłbym się ich obu i to jak najszybciej.

Druga trzydzieści.

Wpatrywałem się w czarne, długie wskazówki zegara. Pozostało zaledwie trzynaście minut. To przedziwne, straszliwe monstrum cechowała niezwykła punktualność.

Druga czterdzieści.

Czekanie wytrącało mnie z równowagi. Wbiłem zęby w dolną wargę, nie odrywając wzroku od tykającego przedmiotu znajdującego się na szafce nocnej. Maleńka kropla potu spływała nieśpiesznie po mojej skroni.

Druga czterdzieści trzy.

Poczułem na swoich plecach ten charakterystyczny, przeszywający wzrok przeklętego widma. Tym razem będzie zupełnie inaczej. Tym razem nie użyję Sharingana i nie pozwolę po raz kolejny rozpłynąć się temu czemuś w powietrzu. Nie tak prędko! Nie bez wyjaśnień! Dzisiejszej nocy rozwiążę zagadkę, dowiadując się, czym tak naprawdę była owa zmora i czego chciała.

Na moich ustach zagościł cyniczny uśmiech, ale zniknął raptownie, gdy tylko stanąłem twarzą w twarz z nadludzką istotą. Znów dostrzegłem jedynie zarys niewysokiej postaci. Widmo zawsze chowało się w mroku, jakby nie chciało, żebym odkrył jego prawdziwą tożsamość. Widziałem tylko oczy; ogromne, szare, mętne. I nic poza nimi, lecz mimo to za każdym razem cały ten obraz mroził krew płynącą w moich żyłach.

– Czego chcesz? – warknąłem.

Upiór wyciągnął przed siebie wątłą, kościstą dłoń i wypuścił z niej fragment tkaniny. Już otwierałem usta, żeby ponownie się odezwać, ale wówczas widmo zniknęło. Znowu.

– Szlag by to! – ryknąłem, zaciskając pięści. Chwyciłem za materiał, dokładnie się mu przyglądając. – Wstążka? – mruknąłem, wodząc po niej palcem. Była postrzępiona, brudna od krwi i kurzu. Wtem przypomniałem sobie o czymś niezwykle istotnym. O tym tajemniczym pudełku, które dostarczyła mi kelnerka podrzędnego, konohańskiego lokalu. W nim również znajdowała się wstążka. To wszystko było co najmniej dziwne…

Poczułem, jak cudza dłoń delikatnie zatapia się w moich hebanowych włosach. Zaskoczony tą pieszczotą, gwałtownie zrzuciłem z siebie kołdrę i stanąłem na równych nogach. Zaspanymi oczami błądziłem po pomieszczeniu, aż wreszcie natrafiłem na nią.

– Co ty tutaj robisz? – zapytałem, gromiąc wzrokiem Hoshi, która znowu zupełnie nieproszona wtargnęła do mojej sypialni. Cofnęła się i skuliła, wystraszona tym nagłym wybuchem ze strony byłego nauczyciela.

– P–przepraszam – wybąkała.

Miałem gdzieś jej przeprosiny! Po pierwsze, wkroczyła na teren posiadłości Uchiha. Znowu! Po drugie, zostałem przez nią obudzony. Znowu! Po trzecie, obmacywała mnie, co akurat wydarzyło sie po raz pierwszy, ale strach pomyśleć, do czego była skłonna posunąć się następnym razem.

– Wypad! – Wskazałem palcem na drzwi. Nawet nie drgnęła, dlatego postanowiłem czym prędzej wykurzyć to rudowłose dziewuszysko ze swojego domu. Podszedłem do niej, chwyciłem w pasie, a następnie przerzuciłem sobie przez ramię.

– Co robisz? – obruszyła się. Ignorując wszelkie protesty ze strony nędznej podróbki Karin, wyszedłem na podwórze i tam też brutalnie zrzuciłem ją na ziemię. Dlaczego ludzie nie mogli zostawić mnie w spokoju? Czy naprawdę byłem aż tak wymagający w tej sprawie? To, że zostałem uznany za mordercę, naprawdę nikogo nie odstraszało? Pragnąłem tylko jednej, jedynej rzeczy: SPO–KO–JU!

– Chciałam, żebyś mnie tylko trenował! – argumentowała. Usiadła po turecku, krzyżując chude ręce na klatce piersiowej.

Litości!

Chwytając za pierwszego lepszego badyla, jakiego znalazłem gdzieś pod krzakiem, zacząłem rysować nim w miękkim gruncie.

– Nigdy więcej nie przekroczysz tej pieprzonej linii, jasne? Nie jestem już twoim trenerem – odparłem spokojnie, odwracając się do niej plecami i wolnym krokiem zmierzając ku dwuskrzydłowym drzwiom posiadłości. – Mam na głowie inne, o wiele ciekawsze rzeczy, niż zajmowanie się małą zbereźnicą.

Hoshi oburzyła się, zaczęła nawet krzyczeć. W końcu z tego nic nieznaczącego potoku słów, wychwyciłem kilka, które mogły być całkiem użyteczne.

– Coś powiedziała?

– Że jesteś odludkiem, tak samo jak ta wiedźma mieszkająca na skraju wioski.

Zmrużyłem oczy, wpadając na genialny plan.

– Gdzie dokładnie?

I było zupełnie tak, jak powiedziała Hoshi. Kto by pomyślał, że ta mała, przygłupia gówniara jednak na coś wreszcie się przyda. Gdy dotarłem do wyznaczonego miejsca, dostrzegłem wąską, krętą ścieżkę pomiędzy wysokimi krzewami. Ruszyłem wyboistą dróżką i szedłem nią na tyle długo, aż wreszcie zwątpiłem w te wszystkie pochlebne słowa, które jakiś czas temu kierowałem pod adresem rudowłosej dziewuchy. Wszędzie tylko drzewa i mizerne krzaki. I drzewa. I drzewa. I drzewa.

Już obmyślałem plan zemsty na tej kiepskiej podróbce Karin, żeby uświadomić jej raz, ale za to porządnie, że nie ładnie tak kpić sobie z członka szlachetnego rodu, lecz wtem ścieżka skończyła się i naraz wyrósł przede mną drewniany dom. Zanim na dobre zdążyłem do niego dotrzeć, drzwi uchyliły się i zaskrzypiały cicho, zapraszając do środka. No dobrze, trochę mnie to wszystko przerażało, nawet przez chwilę rozważałem ucieczkę.

Usłyszałem niski, kobiecy głos dochodzący z wnętrza chaty:

– Och, wejdź i rozgość się, Sasuke. Czekałam na ciebie.

__________________________________________________

No dobra, a teraz przyznam się bez bicia, że nawet nie sprawdziłam tego rozdziału, więc zapewne dużo jest w nim powtórzeń i tych innych dupereli, ale, niestety, nie mam już dzisiaj czasu na takie bajery, randka z matmą, angielskim i biologią czeeekaaa! ^^

BC za tydzień rozpoczyna ferie i ma wielką nadzieję, że wreszcie sobie choć trochę odsapnie od nauki, a przy okazji przyłoży się nieco do pisania. :)

Ach, no i jeżeli kogoś interesują kryminały, no dobrze, może rozszerzę nieco to pojęcie… A więc, jeżeli ktoś lubuje się w zagadkach, tajemnicach (i tutaj stawiam nacisk na te dwa słowa), zbrodniach, strzelaninach, licznych intrygach, dziwnych i często niemoralnych układach, a w szczególności w apodyktycznych, despotycznych, kłamliwych i zabójczo przystojnych draniach (będzie kilku, więc do wyboru, do koloru), do tego należy włożyć jakiś romans (bo Chusteczka i Miku lubią dzikie seksy… ops, wydało się ;/), a najlepiej kilka, no i może szczypta miłości, a wisienką na torcie będzie cała masa uczuć. Być może to istotne, lub też nie, że to wszystko (i jeszcze więcej) zostanie podane na tacy przez Black_Cloud, a gotowe danie znajdziecie TUTAJ. <- BC jest początkującym kucharzem, więc prosi o wsparcie. xD